Auto, Vliegtuig, weer de auto en de boot!

7 april 2016

Toen we gisteren avond om 22:00 uur in bed lagen, dachten we allebei dat er van slapen weinig zou komen… Maar, dat viel reuze mee! Gelukkig maar want het zou een hele lange dag worden…

Om 04:30 uur ging de wekker en nadat ik me nog gedoucht had, stonden we om 05:20 uur, toen Mamma en Thijs kwamen voorrijden, in de startblokken.

De rit naar Düsseldorf verliep heel voorspoedig en Herr Janzen van  K-parking kwam al snel de auto ophalen. Op naar de incheckbalies dan maar.

We moesten even wachten maar waren eigenlijk best snel aan de beurt, en werden geholpen door een aardige dame die vroeg of we ‘Auf’s Schiff gehen?’ Ehhh, jawel… (Hoe weet zij dat???). Dan wilde ze ook graag de papieren van de cruise zien… (Hè? Waarom dat dan?). O wacht, ze heeft het niet over onze cruise, maar over een andere cruise… complete hilariteit… Wat bleek, de overgrote meerderheid van de passagiers aan boord van onze vlucht zouden meteen na aankomst naar een cruiseschip van Aïda gebracht worden voor een uitgebreide cruise naar Hamburg. De gemiddelde leeftijd was dan ook wel aan de hoge kant!

Nog even tijd voor een bakkie en een peuk, en dan snel door de douane.

Eerst werd natuurlijk onze handbagage gecontroleerd en moesten we in de bodyscan. Daarna mochten we door naar de zelfservice paspoortcontrole. Hee! Das nieuw voor ons… Eerst moest je paspoort gescand worden, daarna werden er vingerafdrukken gecontroleerd en tenslotte werd er een foto gemaakt. Als alles goed was, ging het poortje open… Apart hoor!

We hebben nog even in de shops gekeken en een kleinigheidje gegeten en gedronken en toen was het alweer tijd voor het boarden.

In het vliegtuig zaten we in de midden rij op rij 24… Vooral voor mamma was dit wennen want zij zit graag aan het raam. Komt nog bij dat ze echt pech had met haar voorbuurman. Het begon al met de vrouw voor Thijs. Ze gooide haar stoel achterover en daarmee zat Thijs dus volledig klem. Ze vroegen de vrouw haar stoel weer recht te zetten wat ze gelukkig ook deed. Een uur later, gooide de man voor mamma zijn stoel achterover. Mamma zat dan wel niet klem, maar echt ruimte om te bewegen had ze niet meer. Dus wederom verzocht om de stoel op z’n minst iets rechter op te zetten. Het antwoord was een luid en duidelijk ‘Ich glaub ihn nicht!’ Zo egoïstisch! En het was notabene een dagvlucht!

In tegenstelling tot onze eerdere ervaringen met AirBerlin, vonden we het personeel ook niet echt vriendelijk… Maar het eten was dan wel weer lekker en ook de films waren uitstekend!

Helaas zat de wind tegen en werd het een vlucht van meer dan 11 uur!

Maar goed, we zijn in Florida!

Op de luchthaven van Miami ging alles eigenlijk heel voorspoedig. Zoals altijd was het een behoorlijk end lopen naar de douane en onderweg kwamen we computers tegen waar je je kon melden voor een elektronische controle. Volgens de borden moesten wij met onze Esta daar zijn. In eerste instantie leek het ook te werken, maar we hadden allemaal een groot kruis door de bonnetje staan… Even dachten we dat we dus veel tijd verloren hadden en ik was dan ook bang dat we daardoor alsnog een enorme lange rij zouden treffen bij Homeland Security. Eenmaal het laatste stuk gelopen, bleek dat iedereen eerst naar zo’n computer moest en we dus eigenlijk tijdwinst hadden geboekt!

De rij was niet overdreven lang en tijdens het wachten was er voor Christ en mij ook nog tijd om wat te kletsen met een aantal mensen uit Wenen die wel op de Aïda cruise mee zouden gaan.

Eenmaal bij de beambte troffen we dit keer een vriendelijke man aan die op een efficiënte maar prettige manier alle handelingen uitvoerden. Wat een verfrissende andere ervaring na al die keren dat het extreem negatief was. Dit keer voelden we ons daadwerkelijk welkom in de US. Op naar de koffers die al naast de band klaar stonden en de autoverhuur en de pinautomaat voor een start’kapitaal’.

Vlak voor we bij de balie van Alamo waren, zagen we een ATM (pin automaat). Christ z’n pas erin en… niets… Wel een bon, maar geen geld… Neeeeeeee, niet weer! (zie cruise 2014). Nog maar even geen paniek, bonnetje goed bewaren en bij een andere machine proberen…

Bij Alamo stond geen rij en we hadden in no time alle papieren is orde. Eenmaal in de garage kozen we een zilvergrijze Chevrolet Impala. Nu hoefde we alleen nog maar de rit van 30 minuten naar Hollywood te maken… Ehhh… Door de langere vlucht kwamen we dus midden in de spits terecht! De rit duurde daardoor ineens anderhalf uur… Balen, maarja… wat doe je er aan…En toen deed onze nieuwe TomTom ook nog eens niet naar onze zin… Grrr. Niet leuk, en we zijn zooooo moe!

Uiteindelijk vonden we ons hotel in Hollywood FL. We hebben onze spullen op de kamers gezet en hebben ons omgekleed. Daarna hebben we de betaling gedaan voor het hotel… Helemaal vlekkeloos ging dat niet. We mochten mee komen naar de kamer waar David (had ik al mee gemaild). Dus stonden we ineens in zijn privé appartement. Na een leuk babbeltje waren ze m’n creditcard kwijt! Eerst moest ik er wel om lachen maar dat stomme ding leek echt weg te zijn. Helemaal niet leuk dus. Even later bleek ie gelukkig gewoon onder de stoel van David te liggen. Pffew! Betaling gedaan en gerustgesteld!

Ondertussen waren we al 20 uur op en dus begon de vermoeidheid flink toe te slaan!

We zijn de boulevard op gelopen en op zoek gegaan naar een restaurant. De keuze viel op een Turk. Ze hadden er Pita Giros en dat sprak ons, terecht bleek later, wel aan.

Na het eten zijn we wederom op zoek gegaan naar een ATM. We vonden er een maar ook hier kregen we geen geld… Begon toch wel vervelend te worden.

We zijn weer terug naar het hotel gegaan en hebben toegegeven aan de slaap. Na een dag van 23 uur vonden we dat dat wel mocht.

8 april 2016

De wekker ging om 05:00 uur, maar vanaf 04:00 uur waren we al klaar wakker. Tja, dat heb je met een Jetlag. We hebben onze spullen weer bij elkaar gezocht en zijn vertrokken richting Cocoa Beach. Onderweg zijn we in Fort Lucie gestopt om bij Lily’s Café te ontbijten. We troffen er een heel klein maar leuk restaurantje aan en werden er door een oudere man heel leuk geholpen. Ook het eten was prima.

Na nog ruim een uur te rijden kwamen we aan in Cocoa Beach. Helaas bleek ter plaatse weer dat de TomTom er een beetje een potje van maakte. Wat is dat toch met dat ding? Gelukkig wisten we hier echter waar we zijn moesten en zodoende waren we vrij snel bij Enterprise, de agent van Alamo.

Het was er verdacht rustig! En dus ging Christ eerst even binnen informeren… En jawel hoor, Alamo was verhuisd! Pas twee maanden geleden en dus voor ons totaal onbekend… gelukkig liet de TomTom ons dit keer niet in de steek en waren we vrij snel ter plaatse. Een aardige (maar niet heus) man van Alamo nam de auto over en wij mochten gaan… Waar heen, geen idee… Dan maar naar binnen… Daar stonden we dan… waar is het shuttle busje? Buiten? Thanks…

Er was geen rij buiten dus we dachten dat we wel zo mee konden… FOUT! De eerste bus die kwam, reed voor onze neus weg. De tweede was niet voor Carnival maar voor Royal Carribean. Nummer 3 was eerst alleen voor Disney maar toen er later ook mensen mee mochten voor Carnival, mochten er mensen mee die net naar buiten kwamen gelopen… Bus 4 was voor Royal Carribbean en bus 5… had eerst pauze… Pas de 6^e bus kon ons na 40 minuten wachten in de brandende zon mee nemen! Alamo… NOT NICE!

Eenmaal in de cruiseterminal ging alles weer voorspoedig want we hadden FTTF (Faster To The Fun) geboekt en mochten dus overal voor. Blijft leuk. Nog even op de foto en we konden echt aan boord van de Carnival Sunshine.

Snel spullen in de hut zetten en op jacht naar iets te eten. Want, we lusten ondertussen wel weer iets.

Onze eerste indruk van Carnival anno 2016 was overigens helemaal niet zo positief. Sacherijnig personeel, slecht onderhouden, druk en chaotisch. Nu weten we inmiddels dat zo’n eerste dag een verkeerd beeld schept, en we waren natuurlijk ook nog niet helemaal hersteld van de Jetlag.

Om 15:30 uur werden we opgeroepen voor de Safety-drill. Daar stonden we dan weer… Dit keer zonder zwemvesten, maar wel weer op het dek… Het duurde allemaal erg lang en we stonden helemaal in een hoek. Van de reddingsvesten demo hebben we dus ook helemaal niets gezien!

Hierna snel terug naar de hut om op het balkon van Mamma en Thijs het wegvaren mee te maken en als kers op de taart de lancering van een raket van Cape Canaveral te zien.

Als snel na de afvaart bleek echter dat we die lancering dus echt niet vanuit het balkon niet konden zien. Dus, hals over kop nog naar boven en gelukkig waren we op tijd. Toch wel een hele bijzondere ervaring om zo’n lancering van relatief dicht bij mee te maken!

Voor het avond eten zijn we om 19:00 uur naar dek 5 gegaan waar we ons moesten melden. We hadden geluk en mochten ons meteen melden bij het restaurant op dek 3. Er was nl. al een tafeltje voor ons vrij!

Het eten was heerlijk maar ik persoonlijk vond het toch wel heel jammer dat de tafellakens verdwenen zijn. Het is nu net effe minder chique…

Na het eten hebben we traditiegetrouw nog een wandeling naar de shops gemaakt en natuurlijk een miniatuur scheepje voor onze verzameling gekocht. De embarkation foto laten we maar aan ons voorbij gaan want die was wel aardig maar de prijs is verdubbelt en dat vinden we dus echt te gek!

Ondertussen heb ik Angie (Facebookvriendin uit de VS) nog steeds niet gezien… ach, dat komt nog wel! We waren in ieder geval allemaal zo moe dat we naar onze hutten zijn gegaan en al vrij snel was het in #6361 en #6363 helemaal stil.